H Εραλδική αποτελεί ένα από τους σημαντικότερους βοηθητικούς κλάδους μελετών της Ιστορίας, στην οποία περιλαμβάνονται επιμέρους: η οικοσημολογία, η γενεαλογία, η βιβλιοσημολογία, καθώς και άλλες ιστορικές μελέτες των μεσαιωνικών χρόνων, ιπποτικών χρόνων και μετέπειτα που λαμβάνουν εξ αντικειμένου αντίστοιχες ονομασίες.
Ο όρος εραλδική είναι η ελληνική απόδοση του γαλλικού όρου héraldique που αποτελεί εξέλιξη του αρχαιότερου όρου herauld (= κήρυξ), που προερχόταν εκ του λατινικού haraldus. Ο όρος φέρεται ν΄ αναπτύχθηκε και να επικράτησε κατά τον μεσαίωνα όταν οι σιδηρόφρακτοι τότε ιππότες εισέρχονταν στο στίβο αγώνων οπου οι κήρυκες διαλαλούσαν τα εμβλήματά τους, και εξ αυτών τα ονόματα και την καταγωγή τους. Συνέπεια αυτών ήταν τελικά τα ίδια τα φερόμενα σύμβολα, εμβλήματα, θυρεοί, σημαίες και χρώματα αυτών, ν΄ αποτελούν και τους κήρυκες αναγνώρισης των ίδιων σε οποιονδήποτε χώρο και αν βρίσκονταν.
Γενικά οι ιστορικές μελέτες επί των παραπάνω, εξ ου και καλούμενες "εραλδικές μελέτες" είναι ιδιαίτερα χρήσιμες στους ιστορικούς ερευνητές των γενεαλογιών, στην ιστορική διπλωματία, όπως βεβαίως και στη στρατιωτική ιστορία. Ειδικά για την ιστορική αξία της εραλδικής ο Γάλλος ιστορικός συγγραφέας Τζεράλ ντε Νερβάλ (Gerald de Nerval) έφθασε στο σημείο ν΄ αναγνωρίσει ότι "η γνώση των οικοσήμων είναι η κλείδα της ιστορίας της Γαλλίας". Σήμερα πολλά εθνόσημα και σημαίες χωρών προέρχονται από παλαιότερα εμβλήματα, θυρεούς και σημαίες που αποτελούν αντικείμενο μελέτης της εραλδικής. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν από τους πρώτους πολιτισμούς που χρησιμοποίησαν σύμβολα προκειμένου αναγνωρίζουν έναν πολεμιστή, φυλή ή ένα κράτος. Στην τραγωδία του Αισχύλου «Επτά επί Θήβας», υπάρχει η πρώτη εγγραφή οικόσημου.
Η Εραλδική μαζί με την νομισματική, τη σιγιλλογραφία, την επιγραφική και την παλαιογραφία αποτελούν βοηθητικούς κλάδους της γενικότερης Ιστορίας της Τέχνης.
Ο όρος εραλδική είναι η ελληνική απόδοση του γαλλικού όρου héraldique που αποτελεί εξέλιξη του αρχαιότερου όρου herauld (= κήρυξ), που προερχόταν εκ του λατινικού haraldus. Ο όρος φέρεται ν΄ αναπτύχθηκε και να επικράτησε κατά τον μεσαίωνα όταν οι σιδηρόφρακτοι τότε ιππότες εισέρχονταν στο στίβο αγώνων οπου οι κήρυκες διαλαλούσαν τα εμβλήματά τους, και εξ αυτών τα ονόματα και την καταγωγή τους. Συνέπεια αυτών ήταν τελικά τα ίδια τα φερόμενα σύμβολα, εμβλήματα, θυρεοί, σημαίες και χρώματα αυτών, ν΄ αποτελούν και τους κήρυκες αναγνώρισης των ίδιων σε οποιονδήποτε χώρο και αν βρίσκονταν.
Γενικά οι ιστορικές μελέτες επί των παραπάνω, εξ ου και καλούμενες "εραλδικές μελέτες" είναι ιδιαίτερα χρήσιμες στους ιστορικούς ερευνητές των γενεαλογιών, στην ιστορική διπλωματία, όπως βεβαίως και στη στρατιωτική ιστορία. Ειδικά για την ιστορική αξία της εραλδικής ο Γάλλος ιστορικός συγγραφέας Τζεράλ ντε Νερβάλ (Gerald de Nerval) έφθασε στο σημείο ν΄ αναγνωρίσει ότι "η γνώση των οικοσήμων είναι η κλείδα της ιστορίας της Γαλλίας". Σήμερα πολλά εθνόσημα και σημαίες χωρών προέρχονται από παλαιότερα εμβλήματα, θυρεούς και σημαίες που αποτελούν αντικείμενο μελέτης της εραλδικής. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν από τους πρώτους πολιτισμούς που χρησιμοποίησαν σύμβολα προκειμένου αναγνωρίζουν έναν πολεμιστή, φυλή ή ένα κράτος. Στην τραγωδία του Αισχύλου «Επτά επί Θήβας», υπάρχει η πρώτη εγγραφή οικόσημου.
Η Εραλδική μαζί με την νομισματική, τη σιγιλλογραφία, την επιγραφική και την παλαιογραφία αποτελούν βοηθητικούς κλάδους της γενικότερης Ιστορίας της Τέχνης.
